Eduardus Lee over zijn liefde voor klassieke muziek en zijn favoriete Sigma objectief

Award winning fotograaf Eduardus Lee is gespecialiseerd in fotografie voor de kunsten. In korte tijd groeide de Sigma 70-200mm F2.8 DG DN OS | Sports uit tot een van zijn meest gebruikte objectieven. Wij spraken met Eduardus over zijn liefde voor de klassieke muziek, zijn werk en natuurlijk over zijn favoriete Sigma objectief. 

Al jaren vangt Eduardus Lee de essentie van musici, dirigenten en orkesten met zijn prachtige beelden. Hij fotografeert zowel in kleur als in sober zwart-wit. Dat kan zijn in een studio, op locatie in de vrije natuur of live, tijdens optredens. Door de jaren heen verwierf hij een breed scala aan opdrachtgevers in zowel binnen- als buitenland. 

Wie is Eduardus, wat drijft hem én waar komt zijn passie voor klassieke muziek vandaan? Om een antwoord te krijgen op die vragen, geeft de korte bio op zijn website al een goed beeld;

  
In this world filled with AI and ugliness
I work for those that make something real and beautiful.
Classical music
Dance
Film
Opera.
Born in 1987. Based in Hilversum, working worldwide.

Einde aan een droom

Als jonge jongen speelde Eduardus op zeer hoog niveau piano en viool en droomde hij van een carrière in de klassieke muziek. De liefde voor die muziek werd hem thuis met de paplepel ingegoten. Een ernstige ziekte maakte aan zijn droom om door te breken in de klassieke muziek een einde. Een camera die hij op zijn zestiende van zijn moeder meekreeg op schoolreis naar Italië bood nieuw perspectief. “Ik had nog nooit een camera in mijn handen gehad maar ging gewoon aan de slag, puur op gevoel. Ik vond het geweldig en eenmaal thuis stuurden we de rolletjes meteen door naar een ontwikkel lab.”

Na enkele dagen kreeg hij de beelden terug, samen met een handgeschreven briefje van de ontwikkelaar die onder de indruk bleek van het werk van de jonge Eduardus. Je moet echt iets gaan doen met fotografie, je hebt talent, stond er op het briefje. “Dat was natuurlijk een prachtig compliment”, vertelt Eduardus, “maar op dat moment  hoopte ik nog dat ik de muziek weer letterlijk in mijn vingers zou krijgen.” 

Uiteindelijk kocht hij toch zijn eerste, eigen digitale reflex camera. Het betekende het definitieve begin van zijn reis in de fotografie.  

    
Amper onderweg, viel hij al in de prijzen bij een fotowedstrijd van Canon met een abstract zwart wit beeld van de brug van zijn viool. Opnieuw een grote stimulans om door te zetten met fotografie én een bewijs van zijn talent.

Best denkbare leerschool

Een baan in een fotowinkel betekende een nieuwe stap. Daar begon hij als verkoper en assistent in de fotostudio maar al snel werd hij dé studiofotograaf. “Dat was de best denkbare leerschool. Op het gebied van fotografie heb ik daar zo ontzettend veel gedaan, van bruiloften tot het vastleggen van marineschepen en alles daartussenin. Producten, mode, pasfoto’s, gezinnetjes… Verzin het en ik heb het gedaan. En met zowel flits, als natuurlijk licht. Werkelijk alle aspecten van de fotografie kwamen aan bod. En nee, dat was niet altijd leuk maar ik had steeds in mijn achterhoofd dat ik hier doorheen moest om straks klaar te zijn voor de stap als fotograaf in de klassieke muziek.”      

Na negen jaar voelde hij dat het tijd was om de sprong in het diepe te maken. Hij stopte met zijn job als studiofotograaf, kocht de Canon EOS 5DS R en ging aan de slag als zelfstandig fotograaf voor de kunsten. Voor een eerste opdracht reisde hij af naar Australië waar hij aan de slag ging voor het Sydney Opera House, de thuisbasis van het Sydney Symphony Orchestra. “Maar daarmee was ik er natuurlijk niet. Ik heb me echt moeten invreten in deze wereld. Het is een kleine, kritische wereld waarin alles draait om topkwaliteit. De mensen die daarin actief zijn, overtuig je niet met één goed beeld.” 

Naam en faam

Inmiddels is Eduardus een fotograaf van naam en faam in deze kringen en zien we zijn beelden terug in bijvoorbeeld magazines, op onder andere de gevel van het koninklijk concertgebouw, in kranten, social media, brochures en programmaboekjes. Hij maakt vele uren, overdag, ’s avonds en niet zelden midden in de nacht maar het voelt nimmer als werk. Hij noemt het de second best job in the world. “Ik begeef me in een wereld die echt voelt als de mijne en ik ben een enorme liefhebber van de muziek. Wanneer ik een portret moet maken van een musicus luister ik ter voorbereiding eerst aandachtig naar haar of zijn muziek. Je begrijpt, dat is voor mij geen straf. De muziek die hij of zij maakt en het instrument dat hij of zij bespeelt, vertelt iets over die persoon, over zijn of haar karakter. Dat wil ik laten terugkomen in het portret dat ik van die persoon maak. Voor die musici zijn goede beelden een belangrijke marketingtool.” 

Sigma 70-200mm F2.8 DG DN OS | Sports

Uiteraard schiet Eduardus ook de beeldverslagen van live concerten. Dat is misschien wel het lastigste aan zijn werk. Tijdens die registraties kan hij niet zo maar heen en weer lopen op zoek naar de beste composities. Hij moet het niet zelden doen met vooraf besproken plekken, meestal twee. Een plek voor én een plek na de pauze. “In Concertzalen draait alles om de akoestiek. Met andere woorden, in de meeste concertzalen hoor je een speld vallen. Laat staan wanneer ik ga bewegen. In de tijd van de DSLR camera’s werkte ik altijd met een stofhoes om het geluid van het klappen van de spiegel te minimaliseren. En dan nog kon je alleen maar tijdens de hele harde stukken fotograferen want anders hoorde je het nog.  Ik ben blij dat dat tot het verleden behoort.”

Ook het wisselen van lens is, om diezelfde reden, not done. Dit brengt Eduadus bij zijn favoriete Sigma lens, de 70-200mm F2.8 DG DN OS | Sports. Met dat objectief kan hij zowel overzichten maken als inzoomen op individuele muzikanten met een en dezelfde lens. “En veel belangrijker nog”, zegt hij, “het is een lens met karakter. Uiteraard moet een lens van hoek tot hoek scherp zijn en geen last hebben van vignettering en dat soort dingen. Ik kan je verklappen, deze lens is ragscherp en heeft geen last van bijvoorbeeld vignettering. Maar hij heeft daarnaast zo veel meer. Er zit een contrast én bepaalde gelaagdheid in die ik niet eerder heb gezien en die ik veel belangrijker vind dan onder andere die scherpte. Scherpte maakt een moderne lens niet uniek, karakter wel.”

“De kleuren die ik op het podium zie zijn erg beperkt”, vervolgt Eduardus. “De muzikanten zijn meestal in het zwart gekleed en zowel de instrumenten als de vloer zijn bruin. Deze lens slaagt er in daar toch contrast en gelaagdheid in aan te brengen. Dat heb ik niet eerder gezien bij een lens. Dat maakt hem echt uniek. Ik wist niet dat ik dat miste, totdat ik deze lens ging gebruiken. Deze lens heeft zich in korte tijd dan ook onmisbaar gemaakt in mijn repertoire. Met de Sigma 70-200mm F2.8 DG DN OS | Sports maak je echte foto’s in plaats van beelden die net zo goed door AI gegenereerd hadden kunnen zijn.”